80g's stories

Τον είδα δεύτερη φορά σήμερα.
Και αυτή τη φορά γύριζα από μεσημεριανό καφέ.Φρου-φρου κι'αρώματα , χαζοκουβέντες , αμπελοφιλοσοφίες και αναμνήσεις από χρονιές που ξεχάσαμε ότι ήρθαν και έφυγαν κρέμονταν ακόμη σκουλαρίκια στ'αυτιά μου καθώς τα μάτια μου προσπαθούσαν να αποτυπώσουν τη θέα του λιμανιού.
Μια μυρωδιά οινοπνεύματος γαργάλισε τα ρουθούνια μου.
Μπροστά στο δρόμο μου και πάλι.Είχε απλώσει την κουβέρτα του λιβάδι στο τσιμέντο.Ανοιχτή μια κονσέρβα ψαρικών και το μπουκάλι ούζο από δίπλα να καλύπτει ό,τι μυρωδιά μπορεί να θυμίζει Πρωτοχρονιά.
Ακουμπούσε το κεφάλι στη χούφτα του με τον αγκώνα να βυθίζεται στο λιβάδι και συζητούσε με το φάντασμά του.
Διάλογος στη γλώσσα της μοναξιάς.Παύσεις ερωταποκρίσεις , χαμόγελα.Απέναντί του ήταν ένας χαμένος φίλος , έρωτας ,γιός , κόρη , ελπίδα , ο χρόνος που φεύγει , ο χρόνος που έρχεται ...μόνο αυτός ξέρει...Αυτή του η γνώση η μοναδική του περιουσία.
Μου θύμισε λίγο τα κλαδιά της πίσω γωνίας του Χριστουγεννιάτικου δένδρου.
Πάντα αστόλιστα με ελάχιστο χάδι φωτός από τα λαμπιόνια των γύρω κλαδιών.Μόνο στην αποθήκη αισθάνεται καλά η πίσω γωνία..το ίδιο σκονισμένη με τις άλλες...
Η πρόνοια που όλοι υπερασπιζόμαστε..ανοησίες.
Σε λίγες ώρες αλλάζει ο χρόνος ..Ντρέπομαι...
Βλέπω τη Βασιλόπιττα και θέλω να τρέξω να του την πάω.να γιορτάσει με τα φαντάσματά του.
Ντρέπομαι τόσο που κάθομαι εδώ και κοντεύω να σκάσω από αγάπη και φαγητό.
Ντρέπομαι που μιλάω για φαντάσματα και μοναξιά κρατώντας όλους τους αντίχειρες που αγαπώ (όταν έχω ανασφάλειες κρατάω τον αντίχειρά μου σφιχτά)
Υποκρίτρια και εγώ και εσύ και όλοι .Γυμνασμένοι ηθοποιοί με αυτοσχέδιους μονολογους...γυαλίζουμε τα πτυχία μας και τα κρεμάμε παράσημα στους τοίχους."αυτή τη μάχη τη θυμάμαι.Κουράστηκα αλλά κέρδισα"
Κουρδισμένα ρομποτάκια που άνθρωποι ποθούν να γίνουν.
2007 ε?
ΧΕΣΤΗΚΑ

φιλί
-atg

η dark productions προτείνει

είσαι πολυχρωμός τύπος?

δε ξέρεις πιο άπο τα χρωματιστά κουστούμια σου να φορέσεις για τον αποψινό πρώτο χορό?

είσαι τύπισσα φευγάτη?

στο τσακ να βάλεις όλα τα φουστάνια σου και να ντυθείς ουράνιο τόξο να μεθύσεις τα μάτια του?

δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεσαι...μη διαλέγεις...
φόρα τα όλα


paint it black...
γιατί τα χρώματα σου πάνε πολύ

τώρα και σε περισσότερα νούμερα extra extra large και extra extra small

χάζευα τα post μου του Δεκεμβρίου...
τι κυκλοθυμία είναι αυτή κοπελιά?
έντονος μήνας...

χμμμ more stories?

τόσα χρόνια στα σύννεφα
να κοιτάζεις τον κόσμο από ψηλά
να νοσταλγείς την απλότητα του απλά να φέρεσαι
να ζαλίζεσαι από το ύψος του σκέφτεσαι
τόσα χρόνια στα σύννεφα να ξεπλένεις ό,τι σου έχει μείνει με βροχή να το στολίζεις με ουράνια τόξα να το ξεσκονίζεις με βοριάδες...
σπρώχνω τα σύννεφα φέτος
κοιτάζω κάτω πιο καλά
λίγο πριν το ρολόι σημάνει νέο έτος θα πέσω...
αρκετά πέταξα...
έρχομαι στη γη ...να κοιτάω πια τα σύννεφα από τα χαμηλά
μη μου στρώσεις μαξιλάρι
λίγα κλαδιά μόνο να μου καθυστερήσουν την πτώση ...
να προλάβω να αποτυπώσω τον φόβο
ας μεγαλώσουμε λοιπόν
χωρίς προσχήματα
ας κάνουμε τα πράγματα πιο απλά...

τα χρυσά γλαρόνια πετούσαν από το γαλάζιο ταβάνι και τα ράμφη τους κοιτούσαν προς το επίσης χρυσό κλουβί με το ανοιχτό πορτάκι...το λογικό θα ήταν να κοιτάνε προς την άλλη μεριά αυτά όμως κατευθύνονταν προς το κλουβί με λαχτάρα...συμβιβασμός και "ασφάλεια" ... η αποτύπωση ενός κόσμου στο ταβάνι ενός μαγαζιού...
πιο πέρα...
ένα ποδήλατο που η σέλα και το τιμόνι βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με ένα σκοινί.
έπεσε ο ακροβάτης-ποδηλάτης και έμεινε το ποδήλατο να βγάλει μόνο του την παράσταση...και το μυαλό μου πετάρισε για λίγο..λατρεύω τους τύπους με τα ποδήλατα...μου προκαλούν τέτοια αίσθηση ελευθερίας όταν τους βλέπω...
παραδίπλα..
ένα ρολόι λες και είναι βγαλμένο από παλιά αίθουσα σιδηροδρομικού σταθμού με τους δείκτες σταματημένους στις 11.55. Λίγο πριν τη μεγάλη αλλαγή.
Φαντασου λέει να ήταν ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο στο σταθμό..για κάποιο λόγο έπρεπε να μείνουν χωριστά για λίγο...έκλεισαν τα μάτια ενώ ήταν αγκαλιά και ευχήθηκαν να σταματήσει ο χρόνος εκείνη τη στιγμή να μη φύγει ποτέ το τραίνο....
...
" Α , πολύ πεσμένη είσαι σήμερα που ταξιδευείς?"
" πουθενά...στην υγειά μας παιδιά"

βραδυές που χτίζουν βλέμματα κορδέλες
ο καθένας μία άκρη
κανείς να μην την αφήσει
μέχρι το πρώτο άγγιγμα καληνύχτας...

κάθε σπίτι έχει τους δικούς του ήχους...
ήχους από φαντάσματα που μοιράστηκαν στα χρόνια
έφυγε η σάρκα και τα οστά
έμειναν οι εντυπώσεις και τα λόγια
παρατημένα βήματα που φωνάζουν σαν πάνω τους πατήσεις
"μη παίρνεις τον ίδιο δρόμο φτάξε δική σου διαδρομή"
κάθε σπίτι προσκαλεί το μέλλον
με ήχους από το παρελθόν
κάθε σπίτι έχει σημαδιά πάνω στους τοίχους
που μυρίζουν ακόμα εκείνο το παλιό γλυκό
κάθε σπίτι χτίστηκε πάνω στο έλλειμα
κάποιου που στράγγιξε όνειρα με κόπο
κάθε σπίτι έχει τους δικούς του ήχους ...
νανούρισμα στο προσκεφάλι σου τα βράδυα
ιστορίες ν'ακους μέχρι να κοιμηθείς
σιωπούν σαν ξημερώσει
σ'αφήνουν να προσθέσεις δικές σου νότες
παρακαταθήκη γι'αυτούς που θα΄ρθουν μετά από σένα
μη φοβάσαι το τρίξιμο στο πάνω πάτωμα
ήρθε πάλι να θυμηθεί ...
δεν αντέχεται η λήθη όσο και αν τη ποθούμε
άστο να ηρεμήσει...νιώθοντας για λίγο ζωντανός....

στον Γ. με το φάντασμα στο σπίτι του

Άναψε ένα τσιγάρο για μένα
Στους καπνούς του ασε να ξεχυθεί η τρικυμία των θέλω μου
Βάλτο στα χείλη σου με τον ίδιο τρόπο που θα ακουμπούσες τα δικά μου
Χάιδεψε την καύτρα του στην άκρη του τασακίου με τον ίδιο τρόπο που θα μου χαίδευες τα μαλλιά , το πρόσωπο…
Ξεγύμνωσε τον καπνό του λίγο λίγο …η ζάλη του απλά να σε κάνει να σαστίσεις
Κλείσε τα μάτια σου καλέ μου
Με βλέπεις?…

Πιες ένα ποτό για μένα
Στα παγάκια του δες την προσμονή μου εγκλωβισμένη σε καλούπια
Λιώνει η υπομονή και σώνει ο χρόνος
Άσε το οινόπνευμα να ζεστάνει το κορμί σου
Με τον ίδιο τρόπο που θα σου ψιθύριζα στ’αυτί
Κλείσε τα μάτια σου καλέ μου
Με νιώθεις?…

Δεύτερο πακέτο , τέταρτο ποτό…
Παραπατάς και τη σκέψη μου φτύνεις να φύγει το χτικιό απ’το στόμα
Προσπαθείς να βγάλεις τα σωθικά σου να ηρεμήσεις
Ποτέ δεν υπήρχα λες
Μία διάσταση ίσως…δύο το πολύ …τρεις ποτέ
Στα υπολείμματα της νύχτας που άφησες στο πεζούλι
Σχηματίζονται οι λέξεις που σου χάρισα ένα βράδυ που πονούσες
Τίποτα δε θα φυτρώσει προς το παρόν εδώ


Φτηνός χωρισμός σε έναν λογαριασμό γιορτινής εξόδου

Όταν βρίσκομαι στο νησί μου κάτι μου συμβαίνει...

Όλο τον καιρό βρίσκομαι πίσω από μία πανοπλία που με δυσκολεύει σε κινήσεις και ανάγλυφα του προσώπου...με προστατεύει όμως από τη φθορά της ρουτίνας...
αίσθηση κατσαρίδας που μπορεί όλοι να την κυνηγούν αλλα εκείνη τα καταφέρνει..τις μισώ τις κατσαρίδες ...σε σημείο που δε μπορώ ούτε να τις σκοτώσω....

Όταν όμως πατάω το πόδι μου στο νησί...
Δε χρειάζονται πανοπλίες εδώ...η απλότητα των πραγμάτων που ξεγυμνώνει σώματα και ψυχές...σαστίζω κάθε φορά με το πόσο απλά μπορεί να γίνουν τα πράγματα ...
Εδώ βρίσκονται οι παιδικοί μου φίλοι..Ατομα που μπόρεσαν και άκουσαν ότι πιο άσχημο έχω σκεφτεί και έμειναν δίπλα μου..έμειναν ναι...πώς γίνεται αυτό πες μου...

Μόνο εδώ μπόρω να κοιτάξω κατάματα κάποιον που μόλις μου σύστησαν και μου αρέσει...απλά να κοιταζόμαστε χωρίς να μιλάμε και να μη νιώθω την ανάγκη να τραβήξω το βλέμμα...

δεν κρύβομαι εδώ...
η ασφάλεια του να είμαι εγώ χωρίς μουτζούρες και στολίδια...χωρίς ιδιότητα επιστημονική...χωρίς τίποτα...

Τα καλοκαίρια με τα sleeping bag στην αγκαλιά και τις κιθάρες τραβάμε στις παραλίες και ανάβουμε φωτιές...ποια προσευχή πες μου μπορεί να φτάσει πιο κοντά στον ουρανό από αυτή εδώ τη στιγμή ...καμμια...μπουκάλια ούζου άδεια γεμάτα βότσαλα να συνοδεύουν τις ξεκούρδιστες κιθάρες μας και το φεγγάρι να μας καλεί για αγγαλιές σε μιά μαύρη θάλασσα .
Κάθε χρόνο πιο μεγάλοι και κάθε χρόνο εκεί ..στο ίδιο σημείο ..ένα τάμα ανείπωτο που όμως κανείς δε ξεχνάει...

τη λατρεύω τη θάλασσα...είναι ό,τι πιο γοητευτικό έχει να επιδείξει η φύση σαν έκθεμα στους εξωγήινους...και ας μην έχει δικό της χρώμα..ας το παίρνει από τον ουρανό..γυναίκα είναι και ερωτοτροπεί..καλά κάνει...

τι με έπιασε...κάπου ήθελα να τα πω...και έτσι απλά ασυνάρτητα χωρίς συνέχεια σκέψης χωρίς σημεία στίξης χωρίς τίποτα τα άφησα να φύγουν να έρθουν να γεμίσουν τούτη εδώ τη σελίδα ...

...

κάποιες φορές...εκεί που έχεις χαθεί για τα καλά στις σκέψεις σου ...
αναρωτιέσαι...
αν...
αν όντως υπάρχει χρυσόσκονη αυτές τις μέρες...
αν όντως υπάρχουν ευχές κερματα για το αύριο...
κάθε χρόνο παραμονή Χριστουγέννων ψάχνω το πιο λαμπρο αστέρι στον ουρανό και κάνω μία ευχή ... αν δεν έχει αστέρια εκεί που βρίσκομαι ζωγραφίζω ένα και εύχομαι δυνατά...


αύριο πετάω για το σπίτι με τις μυρωδιές...
τα επόμενα post (νοερά ή όχι) θα έχουν πολύ αλμύρα ...

μια ευχή κέρμα για τον καθένα σας... τουλάχιστον εσάς που γνώρισα περισσότερο και ανταλλάξαμε κάποιες στιγμές

g
για σένα μια κασσετίνα γεμάτη χρώματα για το παρόν


vroxopoie
για σένα μια θάλασσα ...στρώμα ανακούφισης για τις καταιγίδες σου


serenity
θα βρείς την ηρεμία που ψάχνεις...κάπου εδώ θα είναι

Εryx-t
καινούργια βατραχοπέλιδα μια μάσκα και νέες εικόνες ...για σένα

Καsno
more yellow ribbons for you ...

kerasiaaaaaaa
μια και μόνη ευχή μην αλλάξεις...απίστευτος αέρας δροσιάς

poti..poti...i.p.poti
να βρεις το μαγικό σου βιβλίο εκτός αν τελικά το γράψεις εσύ ο ίδιος...καλή νέα αρχή

Πένα ...
αν σου τελειώσει ποτε το μελάνι σφύρα...κερνάω εγώ
η φετινή σου σαμπάνια να είναι όπου και όπως την θές εσύ...


πριν ξαναγυρίσω στα γνωστά θα πω μία μόνο φορά αυτό...

καλώς ή κακώς το ταξίδι συνεχίζεται δε ξέρω αν έχει σημασία ο προορισμός ή το μέσο
και frankly my dear i don't give a damn...
σημασία έχει η συνέχεια του πράγματος...και οι κόμποι στο κορδόνι πριν αυτό σπάσει...

την παραμονή να κάνεις ευχή ...
ποτέ δε ξέρεις...
now back to life

είναι σα να είχες την πεποίθηση ότι είχες περάσει ανεμευλογιά μικρός και ξαφνικά ξυπνάς και είσαι γεμάτος σπυράκια.
Έτσι και αυτή.
Πήγε στο σημείο της μόλυνσης με το θράσος της ανοσίας.
Γρήγορα κατάλαβε ότι ήταν θράσσος ανοησίας μια που άρχισε να έχει τα πρώτα συμπτώματα.Κόκκινος συναγερμός μέσα της.
Να ξεχυθούν γρήγορα τα στρατιωτάκια να κλείσουν οι πύλες να μην εισχωρήσει ο εχθρός ..
Υπερφόρτωση συστήματος.Save ό,τι προλάβετε γιατί σε λίγο shut down.Μια γλυκιά κούραση πλημμύρισε το κορμί της με έναν τρόπο βολικό.
Δουλεία , κούραση , άρα...λογαριασμός...
Ελευθεριά..απόδραση από την παγίδα που η ίδια έφτιαξε για τον εαυτό της.
Στο δρόμο μαζί με τα λαμπιόνια άναβαν ένα ένα και τα συστήματα της.Πιο δυνατά από ποτέ.
Δεν είχε πολλά λεφτά πάνω της ήταν όμως διατεθιμένη να εξαγοράσει όσο όσο λίγη θέρμη έστω και μέσα από την πλέξη μιας μπλούζας.
Όλες οι βιτρίνες αναβόσβηναν...η πόλη ντυμένη 80's.
Disco Χριστούγεννα με blue mood...
Ενα γοβάκι της θύμισε τη Σταχτοπούτα...Αλήθεια τι να έγινε αυτή η ψυχή?Έμεινε έγκυος , πρίστηκαν τα πόδια της , δεν της χωρούσε πια το γοβάκι και το πέταξε στο κεφάλι του Πρώην Όμορφου.(φήμες που έβγαλε στην πιάτσα η χιονάτη όταν την παράτησε και ο τελευταίος νάνος)
Η αντανάκλασή της στις βιτρίνες την έδειχνε να περπατά ατάραχη ενώ η σκιά της είχε μείνει πίσω να χτυπιέται γιατί δεν πήρε και φέτος το δώρο που περίμενε..
Ταχι για σήμερα.Δεν αντέχεται η υστερία του λεωφορείου.
τρέχω να κάτσω , τρέχω να κατέβω..Μέσο μαζικής αγωνίας το λέω αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό.
το θέμα μας είναι κυρ-Δαρβίνε μου ότι αφου η εξέλιξη μας οδηγεί προς τα μπροστά γιατί εμείς επιμένουμε στην όπισθεν?

"θέλω τόσο πολύ να κάνουμε έρωτα...μετά από τόσο καιρό..να γίνουμε ξανά ένα...θυμάσαι άραγε?"

- Ξύσε μου λίγο την πλάτη

αγγάρεψα τα σύννεφα να στείλουν καμμιά στάλα
τα λάθη μου να σβήσουνε πριν πάρω φόρα γι'άλλα

εκείνα μπόρα έστειλαν
μου κλέψαν τη σιωπή μου
θέλ'η πλημμύρα λάφυρα
κομμάτι'απ'τη ζωή μου

έστειλα κάμποσα μισά
που τότε ένα γίναν
απ'του κορμιού μου τη σοδιά
κρασί θέλαν και πίναν

στράγγιξα τα σύννεφα μη μείνει ούτε στάλα
τα λάθη μου τα ξέπλυνα πάμε λέω γί'άλλα

μα σα στο δρόμο κίνησα
πιο πέρα για να πάω
σάστισα κοκκίνισα
σαν είδα τι κρατάω

δυο στάλες μες τα χέρια μου
καθρέπτες και αστέρια
ήταν τα λάθη μου ευχές
οι πράξεις μου μαχαίρια

έπεσα στο πάτωμα
κυλίστηκα στο δρόμο
τα λάθη πίσω ζήτησα
για μια στιγμούλα μόνο

αντίο να τους πω
τ'ανάθεμα να σβήσω
ένα μικρό ευχαριστώ
πριν την πόρτα κλείσω

...παιχνιδίσματα βροχής και κούρασης μη με παρεξηγήσεις

μουδιασμένες ψυχές
στ'ονείρου σας την πλάνη
ζητήσατε το άπειρο
το λίγο δε σας φτάνει...

το έχω προσέξει καιρό τώρα...
όταν έχω νεύρα δε μου πολυμιλάει..όταν είμαι πιο ήρεμη όλο και κάποιο αστειάκι θα κάνει...πάντα όμως μου λέει μία καληνύχτα κατευθείαν από την καρδιά του...
στην αρχή δεν τον είχα συμπαθήσει και πολύ για να πω την αλήθεια.Είχα μετανιώσει που μετακόμισα και θεωρούσα ότι κανένας δεν θα ήταν σα τον προηγούμενο μου...
Με τον καιρό αποκτήσαμε αυτή την περίεργη σχέση διαθέσεων...
Την Παρασκευή , με απίστευτα χάλια διάθεση και με τα κομμάτια μου κάπου ανάμεσα σε labtop , σημειώσεις , τσάντες κτλ πάω για την συνήθη κατάθεση στο ναό του καπνου...
"τι λέει Α?"
"τίποτα καλό"
σοβαρεύει
"Α. θέλω μία χάρη..."
"???..."
"θέλω μία μέρα να έρθεις και να είσαι ξεκούραστη.Να σε δω καλά!"
Βούρκωσα...
"Το υπόσχομαι " χαμογέλασα και έφυγα μη με πάρουν τα ζουμιά...
δε ξέρω τι έκανε περισσότερο τα μάτια μου να γεμίσουν αλμύρα
ίσως η κούραση βρήκε παραθυράκι,
ίσως γιατί την συμπαράσταση από τους φίλους την περιμένεις αλλά από άλλους όχι,
ίσως απλά ταράχθηκα που το βλέπουν και άλλοι ότι έχω αρχίσει να χάνω το χρώμα μου....
δε ξέρω...
Ίσως πάλι το σημαντικό δεν είναι ο λόγος ... αλλά ότι ένας απλός παρατηρητής της ζωής μου μου έδωσε ένα χαστούκι τη στιγμή που έπρεπε
ξύπνα...χαμογέλα...
λες ε?

στο πουθενά...

μ'αρέσει όταν φιλικά ζευγάρια προσπαθούν να με συνετίσουν και να προλάβουν άλλη μου μία ιστορία ...

άσχετο αν πάντα κάνω του κεφαλιού μου

είναι απίστευτο τι μπορεί να βρεί κανείς σκαλίζοντας παλιά τετράδια

18-20 χρόνια πριν ...

(αυτούσια καθάρια παιδική ηλικία)

Η γρίπη

Η γρίπη είμαι εγώ και τα παιδιά τα κολώ
μόλις τα κολήσω το γκου-χου γκου-χου αρχίζουνε και απο πυρετό πασχίζουνε

δε διασκεδάζω και πολύ μα η δουλειά μου είν'αυτή

Γιαυτό συγχωρέστε με παιδιά
και βρείτε μου μια πιο καλή δουλειά..


καπου εκει γύρω στο 93-95
heh αυτόν τον έρωτα τον θυμάμαι

une pluie differente que les autres

La pluie de mon coeur n'en finit pas de tout innonder
mai tu as arrete de m'aimer
c'est comme s'il n'y avait rien au entre nous
je me rappele tes cheveux d'or
et les sentiments mutuels qui etaient tres forts
mais maintenant...ils n'existent plus!

Pourquoi suis-je triste et tu ne l'es pas?
(mais ce n'est pas la premiere fois)
je regrette de t'avoir aime a la folie
mais j'ai bu le calice jusqu'a la lie
ainsi va parfois la vie

υποθέτω ότι όλα όσα ζούμε έντονα τώρα σε λίγα χρόνια θα φαίνονται τόσο μικρά...
μικρά ναυάγια μπροστά στους νέους Τιτανικούς

για σκέψου...

κανεις ποτε δε νοιάστηκε για το μικρό σκουπίδι
ποιος άνεμος το μάζεψε και το'κανε σκουπίδι
κανείς ποτέ δε σκέφτηκε
πως όμορφα σκορπούσε ζωή χαρά χαμόγελα
και όλο σου γελούσε

και να σκεφτείς αυτό το έιχα μελοποιήσει κιόλας...

πάμε για νέα επεισόδια...

το μυστικό βρίσκεται στο καρπό
απότομα μα όχι νευρικά κουνάς το ραβδάκι ,

μια στροφή γύρω από σένα και ιδού

είσαι στη μεγάλη οθόνη

΄φόρεμα ασπρόμαυρο ... διάθεση έγχρωμη και στο bar όλοι χαμογελαστοί

come on let's fly , fly away with me...

give me some words to speak of the unspoken
give me some wings for mine are broken
there are no words to ease this hour of sadness
there are no clouds to hide this hour of darkness
been a good girl... drank all my wine
calm down you say...everything's gonna be fine
carry on as a friend
carry on as a lover
carry on why should i care ..
in a while..
everything will be over

οκ εντελώς ψύχραιμα...
μέχρι να με πείσω...
χάθηκε απλα δουλειά 4 μηνών σε μια κρίσιμη στιγμή που αν μη τι άλλο χρειαζόμουν ένα βήμα μπροστα...
Το γεφύρι της Άρτας μπροστά στο μικροσκόπιο μου...
εντελώς ψύχραιμα μέχρι να με πείσω...
ξεφυσάω μέχρι να μου τελειώσει ο αέρας να γίνω μπλε στρουμφάκι και να προβάλομαι κάθε Σαββατο πρωί μόνο...
εντελώς ψύχραιμα μέχρι να με πείσω
να μη τα παρατήσω...

λίγο πριν πετάξω ότι απέμεινε και από αυτή τη μέρα στο ξέπλυμα του χρόνου...
λίγο πριν δώσω στο κορμί μου την πληρωμή και για το σημερινό γήρας...
λίγο πριν την ώρα του υποσυνείδητου..

τίποτα...(που πήγε όλη εκείνη η μπόρα?)
καμμία σκέψη...(που πήγαν τα φαντάσματά μου?)
κανένας φόβος...
δε με νοιάζει πια...δεν υπάρχει καμμιά διαφορά...με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλα συνεχίζονται ... και εγώ παίζω ..για πρώτη φορά αδιαφορώντας για τους κανόνες..δεν σταματάω...χωρίς τύψεις...μετά από καιρό

περίεργο...

να ανοίγει η σκέψη δρόμους και εγώ να οδηγώ στα μονοπάτια της...
βράδυ σε μια στολισμένη πόλη...

Δε μπορώ να απολογηθώ γιαυτό που είμαι ...μπορώ να απολογηθώ μόνο γιαυτό που θα ήθελα να είμαι και δεν έχω καταφέρει ακόμα...
Ο κόσμος σου το παν και εγώ η ζωή σου...
η πράξη σου ... τα λόγια σου...αντιστοιχίες
στραυρόλεξο που αρνούμαι να λύσω μα εσύ με βάζεις να αιωρούμαι σε ένα κάθετο πρέπει...
6 γράμματα όλες σου οι συμβουλές ...κάθετες οι αποψεις σου ...λοξές οι πράξεις μου...
λυπάμαι δεν ακολουθώ την πορεία...
απογοήτευση...πάλι...
τι θα γίνει αυτό το παιδί...
την αλήθεια?
κατα βάθος αυτό το παιδί σε μεγάλωσε...σε κράτησε όταν λύγισες και ακόμα κρατεί...
εσύ απλά αγάπησε το ... αληθινά..χωρίς όρους...αν μπορείς...δεν τολμάς...
ο κόσμος βλέπεις...
το ξέρω...δε σε κρίνω...έτσι πρέπει

heh ! για φαντάσου...

τα φώτα καθρεφτίζονταν στα νερά του Θερμαϊκού και το ελαφρύ κύμα έκανε την αντανάκλασή τους να μοιάζει με γραφικά ήχου ενός απαλού κομματιού...
ο ρυθμός μιας πόλης που ετοιμάζεται για το Σαββατόβραδο...

καμμιά από τις δυό μας δε μπορούσε να φανταστεί τι θα έδειχνε η συνέχεια..
αφεθήκαμε στο μουρμούρισμα της θάλασσας
και υπνοτιστήκαμε για λίγο με τα φώτα των περαστικών αυτοκινήτων...
η καθεμιά με τις σκέψεις της ...
σιωπηλή κατανόηση...
η βραδυά είχε ξεκινήσει με τις καλύτερες προϋποθέσεις

αν εξαιρέσεις τις ψευδαισθήσεις είναι η μόνη φορά που βάζω τίτλο...this is not a post...
δεν είναι τίποτα είναι... ένα ευχαριστώ αόριστο.αν μπορούσα να πάρω έναν μαρκαδόρο να γράψω ένα ευχαριστώ στον αέρα να το φυσήξω και αυτό να πάει και να ακουμπήσει στα μάγουλα όσον θέλω δεν θα έγραφα τώρα...θα γέμιζα τον αέρα και οι ειδικοί του καιρού θα σκίζαν τα πτυχία τους γιατί δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν το φαινόμενο...
let's face it όμως επιστήμονας άνθρωπος ας σοβαρευτώ (οχούουου)
Ανήκω γενικώς σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που τα Χριστούγεννα θέλουν να νιώσουν τη μαγεία (πάντα δακρύζω με τις ταινίες σουπες του Αι-Βασίλη) αλλα ποτέ δεν τα καταφέρνουν και μελαγχολούν...μόνο όταν είμαι ερωτευμένη βλέπω στα φωτάκια νεράιδες να χοροπηδάνε απο δω και απο κει...
Το τελευταίο διάστημα άνοιξε η αποθήκη που έριχνα μέσα βιαστικά όλα όσα με ενοχλούσαν ..δείλιασα στην αρχή αλλά τελικά το αποφάσισα...κάθε λίγο κουβαλούσα και κάτι μεγάλο και βαρύ...το πετούσα και έκλεινα καλά την εξώπορτα του σπιτιού μου μέχρι να σιγουρευτώ ότι το έχει μαζέψει ο δήμος...
Τα φωτάκια στο δρόμο άρχισαν να μου φαίνονται λιγότερο ενοχλητικά...
είχα δουλειά όμως...
κουράστηκα... αποφάσισα να το σκάσω για λίγο...στόλισα με μία φίλη ένα δένδρο...κάτι με γαργάλισε...
γύρισα ...η αποθήκη πάλλονταν ...δουλειά...
κάπου μέσα της χάθηκα...ήρθαν κάτι φίλοι και μου άνοιξαν το φως...είδα ότι κάθε φορά που πετούσα κάτι στους τοίχους υπήρχαν ΄κολλημένες φωτογραφίες τους...
η ίδια φίλη ήρθε με ένα δένδρο χτες και στολίδια...9 χρόνια σχεδόν μένω μόνη μου και ποτέ δεν τόλμησα να στολίσω...
ανάψαμε τα φωτάκια...νεράιδες παντού...
άνοιξα την αποθήκη ...τελευταίος ογκόλιθος...
μία μικρή σκονίτσα που μπαίνει στο μάτι...
μετά από αυτό θα πετάξω το καζαblanko και θα δω την ταινία από την αρχή... θα έχω επιστρέψει στους φίλους τόσες ώρες προβληματισμού και θα έχω πατήσει το play...
κάτι έχουν αυτά τα Χριστούγεννα...
και αυτός ο μαρκαδόρος δεν έχει πολύ μελάνι ακόμα γμτ...έχει ακόμα χώρο ο αέρας....

χαμηλώνω το βλέμμα και λέω ευχαριστώ όσο πιο σιγανά αλλά αληθινά γίνεται...αφήνω το μπουκάλι καλά σφαλισμένο στην ακρογιαλιά και το φυσάω να ταξιδέψει παντού...

θεοί και δαίμονες χορευούν στο μυαλό μου...
η περίσσεια πίεση τους οδηγεί...
η γοητεία των ορμονών τους μεθάει..

φοβάμαι πως αν ελεύθερο αφεθεί...
αυτό που τη γλώσσα γαργαλάει...
θεοί και δαίμονες μαζί ...
κανείς δε θα το σταματάει...

αν θες να σου πω την αλήθεια ...
νοιάστηκα για όσους με κακόβουλα με κρίνουν ...
τα σχόλια είναι αυτόματο πότισμα για το πείσμα μου...

η ένδειξη εκτίμησης και αγάπης όμως...
εδώ λυγίζω...υποκλίνομαι...

είμαι τυχερη γιατί έχω φίλους...
φίλους που πέρασαν μέσα από την τραχύτητα του χρόνου
και αντί να μαραθούν άνθισαν ...

ξέρεις μητέρα δεν έχεις ένα παιδι μόνο...
έχεις πολλά...
σε διάφορες γωνιές...
παιδιά που σμίλευσαν και συμπλήρωσαν το δικό σου
να τα αγαπάς και να τα ευχαριστείς όπως και γω...

are you...


ready to play the game


ready to lose it all....

ελα μη βαριέσαι...
πάμε σου λέω..το κάνω συνέχεια και κανείς δε καταλαβαίνει τίποτα...
ναι θα είναι σίγουρα εκεί..προγραμματισμένα ρομποτάκια να κάνουν κάθε μέρα την ίδια διαδρομή...δε χρειάζεται να ξέρεις τα βήματα καλέ μου...ελα φόρα τα ακουστικά σου και πάμε...
βήμα 1ο για να μη σε καταλάβουν φοράς το αγχωμένο βλέμα...οχι έτσι βγάλε τις σκέψεις από πάνω σου...σκέφτεσαι μόνο τον προορισμό..

βήμα 2ο σε ετοιμότητα να σηκώσεις το κινητό ...ναι περιμένεις σημαντικό τηλεφώνημα ...έλα μη γκρινιάζεις...λοιπόν ακολούθα με και κάνε ότι κάνω...

σσστ έρχονται παίξ'το αδιάφορος...δυνάμωσε τη μουσική...συντονίσου

είμαι στα δεξία του δρόμου το ίδιο και το πρώτο ρομποτάκι...με κοιτάζει ...το κοιτάζω από μακρυά...(στη μεγάλη σάλα χαιρετιόνται με υπόκλιση)
πλησιάζουμε (οι μουσικοί αρχίζουν να παίζουν)
βήμα δεξιά , βήμα αριστερά (το κέφι ανάβει)
βήμα δεξιά , βήμα αριστερά ( παλαμάκια αλλαγή παρτενέρ)
βήμα αριστερά χαμόγελο στο πρώτο ρομποτάκι μικρό λύγισμα της μέσης προς αποφυγήν σύγκρουσης με το δεύτερο (σχόλια στην αίθουσα...όλα κινούνται ρυθμικά)

σου άρεσε?
τι που τα ξέρω όλα αυτά...το λογισμικό μου...

Κάνω παιδικές σκέψεις για να ξαποστάσω τις μέρες μου...
εκβιάζω τις στιγμές μου με μαγικά κόλπα του κώλου που μόνη μου επινόησα με κίνδυνο να με θεωρήσεις παράλογη..
Ίσως και να έχεις δίκιο...
Κανείς ποτέ δε μας λέει ποιός είναι ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης...μας πέταξαν σε ένα παγοδρόμιο και μας άφησαν να σκαλίζουμε τον πάγο με τα βήματα μας...χαράζουμε συνεχώς νέες πορείες...
γλυστράμε πάνω στον πάγο μέχρι τη στιγμή που θα λυώσει και θα βουλιάξουμε αδιαμαρτύρητα...
χα! παράλογη γιατί θα ήθελα ο πάγος μου που και που να είναι πιο χρωματιστός...
Θεωρείς ότι δεν έχω ζήσει και πολλά και πνίγομαι στα λίγα...
πνίγομαι στα ρηχά γιατί έχω μάθει να κολυμπάω χωρίς την υποψία βυθού...η θέα του με τρομάζει...
Θεωρείς ότι χαμογελάω γιατί όλα παν καλά...ειρωνεύομαι αυτά που έρχονται με διαθέσεις απειλής..
θεωρείς ότι πετάω στα σύννεφα...αφορίστηκα από τη γη όταν ήμουν μικρή...
Με θεωρείς γλυκιά...γλυκόπικρη η σκέψη μου
Με θεωρείς όμορφη...άσχημοι οι εφιάλτες μου

αν σε φέρνω σε δύσκολη θέση σταμάτα να ασχολήσε μαζί μου...
δε με νοιάζουν οι θεωρίες σου...(ψέμματα λέω...κάτι με τραβά)
έλα βοήθησε με τώρα να ταχτοποιήσω τα σύννεφα δε βλέπεις?
άνω κάτω ο ουρανός

όταν κλείνουν οι προβολείς και μένω μόνη στη σκηνή...
ανάβω εκείνο τον μικρο μπλε που κανείς δε συμπαθεί...αφήνω τις νότες να γκρεμίσουν τους τοίχους που με οχύρωσαν και χαμηλώνω το βλέμμα...
νότα...δεξί πόδι μπροστα...
νότα...αριστερό πόδι προσπερνά...
γλυστράω στo παρκέ και αφήνω τον ιδρώτα να γλυστρίσει πάνω στο κορμί μου..
απότομα σταματώ .κοιτώ τις θέσεις...
χαμογελώ...κατεβάζω το βλέμμα...
απλώνω με νεύρο το χέρι ...
κάποιος να με τραβήξει...
να χορέψει μαζί μου σε δρόμους που δεν υπάρχουν στο χαρτί...
το μαζεύω ...χέρια αγκαλιά..
κλείνω τον μικρό μπλέ ..αφήνω τη μουσική ...
αύριο πάλι....

άδεια σκηνή και ο sinatra να μουρμουρά...fly me to the moon....

ψάχνοντας ένα άρθρο στο pc βρήκα μία παλιά μου ιστορία που την αγαπώ ιδιαίτερα...
πριν λοιπόν φτιάξουμε νέες ας νανουριστούμε για λίγο με τις παλιές

“ρίξε τα ζάρια και ξεκινάμε…”
Η πρώτη φράση που άκουσε μόλις άνοιξε τα μάτια της σε έναν κόσμο λιγότερο υγρό και περισσότερο φωτεινό από αυτόν που βρίσκονταν 9 μήνες τώρα…
Ήθελα να ρωτήσει τι ξεκινάμε και που πάμε μα κανείς δεν της είχε μάθει ακόμα να μιλάει …Έτσι έσπρωξε τα μικρά κυβάκια και η ζωή της άρχισε να προβάλλεται στον κινηματογράφο των αιώνων …
Με τα κεράκια που έσβηναν κάθε χρόνο έσβηνε και η ανάμνηση της πρώτης κίνησης των ζαριών …Το ασσόδυο που είχε φέρει ήταν σα να μην υπήρξε ποτέ …
Της έμαθαν πώς να μιλάει και πώς να περπατάει αλλά τα δάκρυα τα έμαθε μόνη της …Και εκεί που όλοι της έδιναν ξαφνικά άρχισαν να της ζητούν …Δεν ήξερε να δίνει , ήξερε όμως να μιλάει και να περπατάει … κανείς δεν ενθουσιάζονταν πια …κανένα από τα παλιά κόλπα δεν έπιανε ….απορούσε γιατί και ταυτοχρόνως προσπαθούσε να δίνει και να ξαναδίνει μέχρι που ξέχασε να παίρνει …
Το άλογο στο Α4 και συνεχίζουμε …
Ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με το σκάκι αλλά πάλι δεν την ένοιαζε , αρκεί που έπαιζε …
Ξάφνου , μια μέρα ενώ πήγαινε να προσφέρει νέες ατάκες στους συμπρωταγωνιστές της ανακάλυψε ότι το πηγάδι του μυαλού της είχε στερέψει…’Εψαχνε την ψυχή της και το μόνο που έβρισκε ήταν θλίψη και κούραση..τι ντροπή …Η ταινία έκανε «κοιλιά» και έχανε κοινό …Πού να πάει να βρεί λίγη ψυχή πού να πάει..αφού το ασσόδυο που είχε πρωτορίξει της άφηνε πολύ λίγα περιθώρια για αποδράσεις.. “ανοησίες”
Μία στιγμούλα ήρθε και κάθησε στον ώμο της και άρχισε να της μιλά…
“΄Είμαι τόσο φτωχή δεν έχω άλλες ατάκες …Το έργο μου δεν έχει αξία ο ουρανός είναι πια …σκοτεινός”
“Ο ουρανός είναι σκοτεινός γιατί είναι βράδυ μην είσαι ανόητη..ζήτα και θα πάρεις για να έχεις και να δίνεις..και όταν δίνεις θα αρχίσεις να παίρνεις και μόνη σου…χωρίς να ζητάς…είναι θέμα εμπειρίας!! …”
Η στιγμούλα φαίνοταν σοφή ενώ ήταν μόνο κάτι το διαφορετικό και απλό..την αγάπησε όμως και την είχε πάντα μέσα της να της φωνάζει κάθε που ξεχνούσε τις ατάκες της και να της δίνει θάρρος και ψυχή..Μα ακόμα και όταν η στιγμούλα της χάνονταν μέσα στο μεθύσι του ανέμου και την έκανε να πλυμμυρίζει από σκέψεις της μάθαινε να φτιάχνει σχεδίες και την εκτιμούσε γιαυτό …Ήξερε ότι η στιγμούλα κάποτε θα φύγει και θα μείνει μόνη πρωταγωνίστρια σε έναν απλό μονόλογο με λίγα διαλλείματα θορύβου από τις γύρω παραστάσεις αλλά συνέχιζε να χαμογελάει …
Άνοιξε τις χούφτες της και βρήκε δύο ζάρια..δεν τα έριξε στην τύχη αυτή τη φορά όμως….
Τα γύρισε εκέι που ήθελε και άφησε τις εξάρες της στο τραπέζι…
Ρουά ματ είπε και έφυγε χαμογελώντας…
.....

και εδώ η γιαγιά atg κλείνει το βιβλίο των αναμνήσεων , βήχει από την σκόνη βάζει τα γυαλιά της και σκεφτεται..
χμμμ για να δούμε...

80 χιλιόμετρα χ 2 ...
20 ώρες απουσίας...
η μουσική τέρμα...
οι φίλοι για πάντα...
και το παράθυρο μισάνοιχτο για να φεύγουν οι σκέψεις...

"στρατιώτης atg ευπειθώς αναφέρω μυαλό πλέον καθαρό"
"ok soldier let's make new stories now"

υγ. συνίσταται προσοχή στη διαδρομή Θεσσαλονίκη-Σέρρες κάποιος άφησε τα αδιέξοδα του και έφυγε΄;)

The Sunday Drivers - On My Mind Lyrics




On my mind, on my mind, on my mind, on my mind
There's a
thing that I can't explain
So I'm quiet, yes
I'm quiet, very quiet, really quiet
Most of my time
People talk to people Go and make them
shush,Can you stand them talking Superficial
guff?Our communication Is going down a lot But
it is really not my fault You spoil it when you
talk
Talking of life I'm not too keen,
Sometimes I face it
sometimes I cry
On my mind, on
my mind, on my mind, on my mind
There's a thing that I can't explain
So I'm quiet, yes I'm quiet,
very quiet, really quiet Most of my time You say I
was a good friend,And I have gone downhill,Honestly, I
don't know If you were so to me
Can you understand me?Can you hear me shout?If you don't
understand me Leave me in my cloud
Talking of life
I'm not too keen,Sometimes I face it sometimes I
hideOn my mind, on my mind, on my mind, on my
mindThere's a thing that I can't explainSo
I'm quiet, yes I'm quiet, very quiet, really
quiet Most of my time

το τελευταίο διάστημα όταν το ακούω τρελλαίνομαι... (με την καλή έννοια πάντα ) :)

καφέ ρούχα , τακούνι , σγουρά μαλλιά , προβληματισμένο βλέμμα...φθινόπωρο

μαύρα ρούχα , flat μπότες , ίσια μαλλιά , υγρό βλέμμα...χειμώνας