80g's stories
Sunday, December 03, 2006
80g's old favourite stories
ψάχνοντας ένα άρθρο στο pc βρήκα μία παλιά μου ιστορία που την αγαπώ ιδιαίτερα...
πριν λοιπόν φτιάξουμε νέες ας νανουριστούμε για λίγο με τις παλιές
“ρίξε τα ζάρια και ξεκινάμε…”
Η πρώτη φράση που άκουσε μόλις άνοιξε τα μάτια της σε έναν κόσμο λιγότερο υγρό και περισσότερο φωτεινό από αυτόν που βρίσκονταν 9 μήνες τώρα…
Ήθελα να ρωτήσει τι ξεκινάμε και που πάμε μα κανείς δεν της είχε μάθει ακόμα να μιλάει …Έτσι έσπρωξε τα μικρά κυβάκια και η ζωή της άρχισε να προβάλλεται στον κινηματογράφο των αιώνων …
Με τα κεράκια που έσβηναν κάθε χρόνο έσβηνε και η ανάμνηση της πρώτης κίνησης των ζαριών …Το ασσόδυο που είχε φέρει ήταν σα να μην υπήρξε ποτέ …
Της έμαθαν πώς να μιλάει και πώς να περπατάει αλλά τα δάκρυα τα έμαθε μόνη της …Και εκεί που όλοι της έδιναν ξαφνικά άρχισαν να της ζητούν …Δεν ήξερε να δίνει , ήξερε όμως να μιλάει και να περπατάει … κανείς δεν ενθουσιάζονταν πια …κανένα από τα παλιά κόλπα δεν έπιανε ….απορούσε γιατί και ταυτοχρόνως προσπαθούσε να δίνει και να ξαναδίνει μέχρι που ξέχασε να παίρνει …
Το άλογο στο Α4 και συνεχίζουμε …
Ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με το σκάκι αλλά πάλι δεν την ένοιαζε , αρκεί που έπαιζε …
Ξάφνου , μια μέρα ενώ πήγαινε να προσφέρει νέες ατάκες στους συμπρωταγωνιστές της ανακάλυψε ότι το πηγάδι του μυαλού της είχε στερέψει…’Εψαχνε την ψυχή της και το μόνο που έβρισκε ήταν θλίψη και κούραση..τι ντροπή …Η ταινία έκανε «κοιλιά» και έχανε κοινό …Πού να πάει να βρεί λίγη ψυχή πού να πάει..αφού το ασσόδυο που είχε πρωτορίξει της άφηνε πολύ λίγα περιθώρια για αποδράσεις.. “ανοησίες”
Μία στιγμούλα ήρθε και κάθησε στον ώμο της και άρχισε να της μιλά…
“΄Είμαι τόσο φτωχή δεν έχω άλλες ατάκες …Το έργο μου δεν έχει αξία ο ουρανός είναι πια …σκοτεινός”
“Ο ουρανός είναι σκοτεινός γιατί είναι βράδυ μην είσαι ανόητη..ζήτα και θα πάρεις για να έχεις και να δίνεις..και όταν δίνεις θα αρχίσεις να παίρνεις και μόνη σου…χωρίς να ζητάς…είναι θέμα εμπειρίας!! …”
Η στιγμούλα φαίνοταν σοφή ενώ ήταν μόνο κάτι το διαφορετικό και απλό..την αγάπησε όμως και την είχε πάντα μέσα της να της φωνάζει κάθε που ξεχνούσε τις ατάκες της και να της δίνει θάρρος και ψυχή..Μα ακόμα και όταν η στιγμούλα της χάνονταν μέσα στο μεθύσι του ανέμου και την έκανε να πλυμμυρίζει από σκέψεις της μάθαινε να φτιάχνει σχεδίες και την εκτιμούσε γιαυτό …Ήξερε ότι η στιγμούλα κάποτε θα φύγει και θα μείνει μόνη πρωταγωνίστρια σε έναν απλό μονόλογο με λίγα διαλλείματα θορύβου από τις γύρω παραστάσεις αλλά συνέχιζε να χαμογελάει …
Άνοιξε τις χούφτες της και βρήκε δύο ζάρια..δεν τα έριξε στην τύχη αυτή τη φορά όμως….
Τα γύρισε εκέι που ήθελε και άφησε τις εξάρες της στο τραπέζι…
Ρουά ματ είπε και έφυγε χαμογελώντας…
.....
και εδώ η γιαγιά atg κλείνει το βιβλίο των αναμνήσεων , βήχει από την σκόνη βάζει τα γυαλιά της και σκεφτεται..
χμμμ για να δούμε...
πριν λοιπόν φτιάξουμε νέες ας νανουριστούμε για λίγο με τις παλιές
“ρίξε τα ζάρια και ξεκινάμε…”
Η πρώτη φράση που άκουσε μόλις άνοιξε τα μάτια της σε έναν κόσμο λιγότερο υγρό και περισσότερο φωτεινό από αυτόν που βρίσκονταν 9 μήνες τώρα…
Ήθελα να ρωτήσει τι ξεκινάμε και που πάμε μα κανείς δεν της είχε μάθει ακόμα να μιλάει …Έτσι έσπρωξε τα μικρά κυβάκια και η ζωή της άρχισε να προβάλλεται στον κινηματογράφο των αιώνων …
Με τα κεράκια που έσβηναν κάθε χρόνο έσβηνε και η ανάμνηση της πρώτης κίνησης των ζαριών …Το ασσόδυο που είχε φέρει ήταν σα να μην υπήρξε ποτέ …
Της έμαθαν πώς να μιλάει και πώς να περπατάει αλλά τα δάκρυα τα έμαθε μόνη της …Και εκεί που όλοι της έδιναν ξαφνικά άρχισαν να της ζητούν …Δεν ήξερε να δίνει , ήξερε όμως να μιλάει και να περπατάει … κανείς δεν ενθουσιάζονταν πια …κανένα από τα παλιά κόλπα δεν έπιανε ….απορούσε γιατί και ταυτοχρόνως προσπαθούσε να δίνει και να ξαναδίνει μέχρι που ξέχασε να παίρνει …
Το άλογο στο Α4 και συνεχίζουμε …
Ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με το σκάκι αλλά πάλι δεν την ένοιαζε , αρκεί που έπαιζε …
Ξάφνου , μια μέρα ενώ πήγαινε να προσφέρει νέες ατάκες στους συμπρωταγωνιστές της ανακάλυψε ότι το πηγάδι του μυαλού της είχε στερέψει…’Εψαχνε την ψυχή της και το μόνο που έβρισκε ήταν θλίψη και κούραση..τι ντροπή …Η ταινία έκανε «κοιλιά» και έχανε κοινό …Πού να πάει να βρεί λίγη ψυχή πού να πάει..αφού το ασσόδυο που είχε πρωτορίξει της άφηνε πολύ λίγα περιθώρια για αποδράσεις.. “ανοησίες”
Μία στιγμούλα ήρθε και κάθησε στον ώμο της και άρχισε να της μιλά…
“΄Είμαι τόσο φτωχή δεν έχω άλλες ατάκες …Το έργο μου δεν έχει αξία ο ουρανός είναι πια …σκοτεινός”
“Ο ουρανός είναι σκοτεινός γιατί είναι βράδυ μην είσαι ανόητη..ζήτα και θα πάρεις για να έχεις και να δίνεις..και όταν δίνεις θα αρχίσεις να παίρνεις και μόνη σου…χωρίς να ζητάς…είναι θέμα εμπειρίας!! …”
Η στιγμούλα φαίνοταν σοφή ενώ ήταν μόνο κάτι το διαφορετικό και απλό..την αγάπησε όμως και την είχε πάντα μέσα της να της φωνάζει κάθε που ξεχνούσε τις ατάκες της και να της δίνει θάρρος και ψυχή..Μα ακόμα και όταν η στιγμούλα της χάνονταν μέσα στο μεθύσι του ανέμου και την έκανε να πλυμμυρίζει από σκέψεις της μάθαινε να φτιάχνει σχεδίες και την εκτιμούσε γιαυτό …Ήξερε ότι η στιγμούλα κάποτε θα φύγει και θα μείνει μόνη πρωταγωνίστρια σε έναν απλό μονόλογο με λίγα διαλλείματα θορύβου από τις γύρω παραστάσεις αλλά συνέχιζε να χαμογελάει …
Άνοιξε τις χούφτες της και βρήκε δύο ζάρια..δεν τα έριξε στην τύχη αυτή τη φορά όμως….
Τα γύρισε εκέι που ήθελε και άφησε τις εξάρες της στο τραπέζι…
Ρουά ματ είπε και έφυγε χαμογελώντας…
.....
και εδώ η γιαγιά atg κλείνει το βιβλίο των αναμνήσεων , βήχει από την σκόνη βάζει τα γυαλιά της και σκεφτεται..
χμμμ για να δούμε...
posted by atg at 11:34 PM
5 Comments:
Αυτές οι εξάρες ομολογώ πολύ με μπέρδεψαν... από την άλλη ένα σκάκι που να παίζουν και τα ζάρια θα ήταν πολύ ωραία ιδέα. Το ασόδυο νομίζω θεωρείται κακό ζάρι, ε; Μα πως το κατάλαβε τόσο μικρή που ήταν πως ήταν ασόδυο; Αναρωτιέμαι τώρα εγώ όταν γεννήθηκα σαν τι ζάρι να έφερα. Δεν ξέρω, μου φαίνεται ότι δεν πρόσεξα.
Αυτή η στιγμούλα πάντως σαν το παπαγαλάκι του ναυτικού στον ώμο της πολύ ωραία!!!
ta zaria einai i tuxi pou mas "orizei"
to skaki einai apla i zwi ..ena paixnidi tis perissiteres fores efeiias
i mikri den to katalabe..o paratiritis to eide
Οι συμβολισμοί σου είναι κατανοητοί, supagirl. Μην το χαλάς με εξηγήσεις.
Σοφή η στιγμούλα σου.
Στο παλιό μπλογκ που μου πήρε ο άνεμος είχα ανεβάσει ένα αριστούργημα του Yates. Η "γιαγιά" atg μου το θύμισε.
Κι ο παρατηρητής κάθε φορά παρατηρεί από ένα συγκεκριμένο σημείο. Και σε αυτό που από τη μια πλευρά φαίνεται σα σκάκι μπορεί στην πραγματικότητα να παίζονται ζάρια κάτω απ' το τραπέζι ή ποιός ξέρει τί άλλα "παιχνίδια" όπου η ευφυία παραγκωνίζεται ή και μεταμορφώνεται και αλλάζει πρόσωπα ή γίνεται και προσωπείο.
Κι ο παρατηρητής πιστεύει ότι είναι έξω απ'το παιχνίδι, ε; χμμμ... Να σου πω εγώ έχω μάθει τόσο περισσότερο να ανησυχώ όσο περισσότερο σίγουρος αισθάνομαι για κάτι. Κι ακόμη με ανησυχεί όταν κάποιος μου ζητάει τον διαβεβαιώσω για κάτι. Δε θέλω να τα παρουσιάζω όλα ασταθή αλλά όταν ζητάς από κάποιον να σε βεβαιώσει είναι σα να του ζητάς να πάρει την ευθύνη για το αναπόφευκτο χάσμα που υπάρχει στο βάθος. Αν δεν πρόκειται για υπεκφυγή, μόνο από αγάπη και καθόλου με τη λογική μπορεί κανείς να καλλιεργεί βεβαιότητες.
... τα μπέρδεψα όλα μαζί, ε;
έχω αυτό το ελάττωμα γαμώτο :)
@kassiane mou exeis dikio oi sumbolismoi de prepei na eksigountai...o kathenas dinei tis dikes tou eksigiseis analoga me auto pou xreiazetai :)
@eryx-t
ola astathi einai kai isws giauto aksizei pou uparxoume kai prospathoume akoma o kathenas gia tous dikous tou logous...
i sigouria gia mena sxedon panta einai blakeia...kai i anasfaleia sto metro tis omws, o,ti pio anthrwpino :)
Post a Comment
<< Home