80g's stories

Wednesday, November 29, 2006

80g's stories

Στα νοσοκομεία η θέα των αρρώστων δε με στεναχωρεί..Χαμογελάω σε όλους και ας μη μιλήσουμε καν ποτέ... είναι ασθενής και αυτό μου φτάνει..Όσο μεγάλος και όσο θυμωμένος και αν φαίνεται...είναι μικρό παιδί... έχει την ανάγκη φροντίδας..

Είναι όμως 2 στιγμές που δε μπορώ να τις αντέξω...

Όταν μια οικογένεια μαθαίνει το Τέλος...

Σταμάτημα του χρόνου ...
σπασμός ... θεατής ... ξεραμένα χείλη ...χαμηλωμένα μάτια...ανυπάκουα αυτιά...ένα χάδι...σπασμός...βήματα...

Η προσευχή στο Παρεκκλήσι του νοσοκομείου...

Μια έκκληση βοήθειας προς ό,τι μπορεί να υπάρχει και μας ορίζει...
η ολοκληρωτική συσπείρωση όλων των κυττάρων σε δυο ενωμένα χέρια...από τις πιο αληθινές στιγμές...από τα πιο αγνά δάκρυα...ιερή προσύλωση ...

βήματα...ησυχία...ελπίδα...ησυχία...υγρασία...βήματα...
posted by atg at 7:48 PM

6 Comments:

Παρακολουθώ την κάθετη μαύρη γραμμούλα του κέρσορα να αναβοσβήνει στην οθόνη, εδώ και κάμποσα λεπτά. Βλέπω το λευκό στο τετραγωνάκι των σχολίων. Κι αδυνατώ να γράψω κάτι.

Μπροστά στα Μεγάλα Μυστήρια μένω πάντα βουβός.

10:05 PM  

na biwneis ... na niwtheis ... na katanoeis...

ola ena megalo mustirio

:)tin kalispera mou kassiane mou

10:47 PM  

είναι στιγμές ωκεανοί, ε; και μπορει να χαθεί κανείς μέσα τους
μα τι κάνεις άμα τις αντιμετωπίζεις ξανά και ξανά; όλοι όταν τις πρωτοαντιμετωπίζουν μουδιάζουν, χάνονται... σιγά σιγά όμως οι περισσότεροι αναπτύσσουμε μια χοντρή επιδερμίδα απέναντι στα πράγματα που μας ταράζουν ή μας ενοχλούν. Λίγοι καταφέρνουν να είναι μαζί δυνατοί και ευαίσθητοι.

2:55 PM  

:-<

8:10 PM  

eryx-t
anaptussoume amunes nai...anagkaio gia tin epibiwsi mas...einai omws sxedies...mesa se tetoies stigmes wkeanous eukola mporeis na xatheis...tin alitheia mou...de thelw na apoktisw amuna mprosta se tetoies stigmes...mou thumizoun poso thelw na kanw swsta o,ti agapw

g
long time no see
wellcome have a drink or two no need for :<

12:32 AM  

Οι άμυνες είναι συνήθως κλείσιμο και οχύρωση και σκλήρυνση. Λες "δε θέλω ν'αποκτήσω άμυνα". Φυσικά και δε θέλεις να πνίγεσαι κάθε φορά στις στιγμές αυτές. Δε θες όμως και να κλείνεσαι απέναντι στους ανθρώπους. Θες να βρίσκεις μέσα σου τη δύναμη αλλά και τον τρόπο, την ισορροπία την λεπτή και κρίσιμη να υπάρχεις δίπλα τους σαν άνθρωπος, σαν αυτό που είσαι και να τους δίνεις φως ή απλά παραμυθία, παρηγοριά. Γίνεται αυτό. Και όταν γίνεται είναι σα θαύμα.
Μακάρι να βρίσκεις κι εσύ τη γενναιότητα, τον τρόπο και τη δύναμη!

10:04 PM  

Post a Comment

<< Home