80g's stories

το στομάχι αγκαλιασμένο με τον οισοφάγο σε στιγμή ερωτικής σύγχυσης λίγο πριν το στόμα μου...
μα του είπα ότι βιάζομαι?κάτσε βρε άνθρωπε μη παίρνεις έτσι τις στροφές...
φρενάρισμα αποτόμο..λες να είναι κάτι σα τον Mel στο "αυτο που θέλουν οι γυναίκες" και να ακούει τη σκέψη μου?άντε τώρα να βρείς να κρατηθείς σε ένα αυτοκίνητο σαν και αυτό...κλείνω τα μάτια και φαντασιώνομαι το σφυρί στο λούνα-παρκ..έχω χρόνια να πάω αλλά αυτό είναι ..είμαι εκεί..δίπλα ο Κ. να μου χαμογελάει και εγώ να το παίζω ψύχραιμη...απότομο φρενάρισμα και πάλι ... ο Κ. με κοιτάει απορημένος και χάνεται...αυτό ήταν ως εδώ κύριος από τη μια μου κάνεις το στομάχι κομφετί και από την άλλη με κατεβάζεις από το σφυρί πριν καν τελειώσω τη βόλτα μου...ανοίγω τα μάτια μου έτοιμη να βάλω τις φωνές ή να κάνω εμετό ή και τα δύο και έτσι όπως χαράζει το βλέμμα...
ένα φεγγάρι με κοιτάει..ξεκλέβει λίγο χρόνο από το απόγευμα να τα πει με τον ήλιο στην αλλαγή της βάρδιας...και πιο κει...μια μαύρη κορδέλα κυμάτιζει σε ρυθμό απαλού αέρα...σε 2 δευτερόλεπτα η κορδέλα γίνεται κάπα κοπελιάς που τρέχει να κρυφτεί από τον κακό το μάγο...τρέχα τώρα να προλάβουμε να δούμε θα γλυτώσει?
"εδώ όπου μπορείτε"
"3 και πενήντα κοπέλιά"¨
λες τόσα να ήταν τα πουλιά που κρατούσαν την κάπα??

πριν 5-6-7-8 (δεν έχει σημασία ) χρόνια είχαμε παει με την παλιοπαρέα
εκδρομούλα στον προφήτη Ηλία να δούμε το ηλιοβασίλεμα απο ψηλά.Την είχαμε δει κυνηγοί του ωραίου και η έμπνευση της στιγμής μας οδήγησε εκεί.
Ο Γ. πήρε τη καινούργια του μηχανή ενώ εγώ με τον Γ. και τον Σ. πήγαμε με το αυτοκίνητο.
Όταν φτάσαμε απογοητευτήκαμε η αλήθεια είναι.Αλλιώς το θυμόμασταν το σκηνικό..περισσότερη φύση και λιγότερες κεραίες...
αρχίσαμε να γκρινιάζουμε ασταμάτητα και να σχεδιάζουμε αποδραση μέχρι που ξαφνικά άρχισε τρελλή μπόρα.λες και οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας ανταπαντούσαν στην γκρίνια μας και έκαναν τα σύννεφα δέκτη των σημάτων τους.
Τρέξαμε στο εκκλησάκι..πραγματικό καταφύγιο εκείνη τη στιγμή.
Βλέπαμε την πολή να λούζεται από ψηλά ..σα να παίρνεις μάτι την μπανιέρα γυμνής ομορφιάς.
Κουρνιάσαμε και μιλούσαμε...λίγο αμήχανα στην αρχή πιο άνετα στην συνέχεια.αρχίσαμε να περιεργαζομαστε τις εικόνες..οπως ήταν φυσικό η κουβέντα οδήγησε στα περι θρησκείας και πίστης κτλ..όλα πολύ λογικά και συνετά...
κάποια στιγμή ένιωσα τόση θέρμη..."παιδιά αν ανάψω τσιγάρο είναι κακό?"
με κοίταξαν χωρίς να μιλήσουν και ...χωρίς να περιμένω κάποια πρόταση να σχηματιστεί το άναψα...ήταν τόσο περίεργο...είμασταν όλοι παρέα και συζητούσαμε το ανώτερο και το μεγάλο που μας ορίζει..μέσα μας..κάπου ψηλά..και θεώρησα ότι και αυτό το ανώτερο είτε είμαστε εμείς είτε κάποια ανώτερη δύναμη , ήταν και αυτό μέλος της παρέας και συμμετείχε στην κουβέντα...ήταν εκείνη τη στιγμή τόσο φυσική η κίνηση ..σα να άναβα κερί
πρόσφατα μιλούσαμε για κείνο το απόγευμα μπροστά σε άλλους...¨
"καλά άναψες τσιγάρο μέσα σε εκκλησία?"
ποτέ δεν το είχα δει τόσο αρνητικά ...δε ξέρω αν σήμερα θα το έκανα..δε ξέρω αν όντως ήταν "κακό" με την έννοια της βεβύλωσης ιερού χώρου...αλλά σκέψου...ένα παρατημένο εκκλησάκι που όχι μόνο είναι περικυκλωμένο από κεραίες αλλα ίσως και να μη "λειτουργεί" και όσο συχνά θα ήθελε...και έτσι ξαφνικά έγινε μέλος μιας παρέας...
δε ξέρω...

τα'βαλε πάλι ο άνεμος με την κουρτίνα..
Να τη γαργαλάει και να την πειράζει και αυτή να τινάζεται δήθεν πειραγμένη...
κάθομαι και τους παρατηρώ...
Αν τους αφήσω μπορούν να χαριεντίζονται για ώρες.
Θα καταλήξουν να χορεύουν tango μπροστά μου.Να την πετάει προς τα μέσα στο σαλόνι , να την τραβάει προς τα έξω στο μπαλκόνι και αυτή να αφήνει το φόρεμά της ανάλαφρο στα χέρια του...
Θα τους αφήσω λίγο ακόμα..δήθεν καπνός πολύς στην ατμόσφαιρα..
ανταλλάζω λοιπόν τη μυρωδιά των πεθαμένων τσιγάρων με λίγη από τη μουσική τους...
μικρός σκηνοθέτης στο χορό τους...

- ορκίζεσαι?
- ορκίζομαι...
- για πάντα?
- το πάντα τελειώνει μαζί με την ανάσα μου...
- για τώρα?
- το τώρα μόλις πέρασε...
- ε πώς ορκίζεσαι?
- ...με τα μάτια χαμηλωμένα...
- τι λες?
- ορκίζομαι...
- χωρίς φόβο και πάθος?
- πάντα με φόβο και πάθος...
- ε πώς ορκίζεσαι?
- ...ονειρεύοντας...

(οργή...ησυχία...βήματα...πόρτα...όρκοι υγροί σε σχήμα πατημασιάς)

εκεί γύρω στις 2.30 τo ξημέρωμα...
όταν η μέρα ακόμα διστάζει ν'ανοίξει τα μάτια της και ζαλισμένη στα λεπτά που περνάνε σκουντουφλά μέχρι αυτά ώρες να γίνουν , να γρυλίσουνε πρωί.
Σκύλες λυσσασμένες , ποτέ το χατήρι δε σου κάνουν ...
την ώρα λοιπόν εκείνη στέκομαι και λογαριάζω τα μισά από τα ολόκληρα που έπρεπε να με βαραίνουν...
σε κάθε βήμα λιθαράκια αφήνω ...μισή ασφάλεια για την επιστροφή που διστάζω να ζητήσω...
μισή γιατί ξέρω πως ο άνεμος θα μου τα κλέψει με ένα σφύριγμα απλό... αλλά όχι..αποταμιεύω επιστροφή...να'χουν οι άλλοι να ελπίζουν...
την αλήθεια μου?..απλά τις τσέπες αδειάζω πιο ανάλαφρη να μπορέσω να πετάξω...μακρυά...πιο μακρυά...

τούτο το λουλούδι που ανθεί
σε ξένο κήπο ρίζες ψάχνει να'βρει
ο ανθός του κάτασπρο πουλι
φως σε μάρμαρο περβάζι

δίχως μυρωδιές...
να μη το μαρτυρίσουν
στον κάμπο κανείς...
ότι υπάρχει να μη πει
μη ... θα το σκορπίσουν

τούτο το λουλούδι που ανθεί
χωρίς να ζει την εποχή του
μοσχοβολάει στα κρυφά
σαν ζητάει τη βροχή του

το πότισαν της γης τα ξωτικά
το μάγεψε η θλίψη
το έπλασε σα ζωγραφιά
τ'όνειρο που τόσο έχει λείψει

σε τούτο το λουλούδι που ανθεί
να πας και να προσφέρεις...
δυο πέταλα στοργή
και
λίγα βότσαλα για χώμα
να μη το πάρει σαν φυσα...
στη γη να μείνει ...
λίγο ακόμα

και το θαύμα της φιλίας ξέρεις ποιό είναι?εκεί που γίνεσαι αστραπή και γράφεις το ένα post μετά το άλλο...
και πάλι τα νεύρα σου χορεύουνε twist
να χτυπάει το τηλ...
"Α. τι έγινε?" -δε μπαίνει ποτέ στο net δε ξέρει
καν το url του blog...
"...γιατί?"¨
"δε ξέρω...ξαφνικά μου ήρθε ότι κάτι έγινε...είσαι καλά?"
"...όχι..."
η πραγματική απάντηση είναι ότι ναι...
μόλις ένιωσα χρυσόσκονη φίλη μου...

αυτόβουλη ύπαρξη...
πες μου , υπάρχει μεγαλύτερο σφάλμα από αυτό?

"ένοχη...έχετε δίκιο"

να ξερνάς λέξεις και να μη τις σκουπίζεις γιατι
ταιριάζουν καλύτερα στο αφρισμένο στόμα
γιατί όταν σκέφτεσαι με βάση τις τηλεοπτικές σου
μαλακίες φτάνεις τον άλλο ένα βήμα
πριν τον υπέρτατο θυμό...και ο θυμός που
καθυστερεί δε θα γίνει Βιβλική καταστροφή
όχι θα ήταν πολύ εύκολο...
απάθεια θα γίνει..
και μετά το άσχημο που φαντάζεσαι θα σoυ φανερωθεί
και δε θα νοιάζεται για το ποιός θα πληγωθεί
γιατί τα δάκρυα τα έχω βερεσέ
για όταν μου κολλάνε τα CD

"παρακαλούμε χαμηλώστε τα κινητά σας και μην ενοχλείτε τους δίπλα σας"...

είναι προβολές που όσες φορές και να τις δεις εξακολουθείς να νιώθεις την ίδια αγωνία για το τέλος...

αυτή..βαρετό απόγευμα
αυτός..ιδέα
αντίχειρας..ενέργεια...πομπός..δέκτης..ήχος...μάτια...φλόγα στα μάτια..αντίχειρας...ενέρεια..πομπός...δέκτης...ήχος...μάτια...ρολόι...
πούδρα...ρολόι..βήματα..βήματα...ρολόι..καθυστέρηση...
βλέμμα...ταραχή..βλέμμα πίσω...βήματα επί δύο...
μπύρα...πόρτο...λέξεις ιπτάμενες...ρολόι..ποιό ρολόι...

και κάποιες φορές η σκηνοθεσία είναι τόσο καλή που και μία σκηνή σε καλύπτει..δε σε νοιάζει το τέλος...ποιό τέλος...

i put a spell on you



cause you're not mine ...

ξύπνησα και έψαχνα τον ήλιο...θυμήθηκε φαίνεται τελευταία στιγμή να κοιτάξει τι μήνα έχουμε και όταν κατάλαβε τι είχε γίνει ντράπηκε και κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα...
καλοκαιρινό τον έκανα να βγει πάλι πίσω αλλά αυτός κοκκίνιζε και για να μη βασιλευσεί πρωί έμεινε εκεί κρυμμένος...

τηλέφωνο στη δουλειά..."θα αργήσω , θα με κάλυψεις?"
"όσο θες Α. μην έρχεσαι και καθολού εγώ είμαι εδώ..."

και εγω θα είμαι εκεί σε λίγο αλλα σήμερα έχω διάθεση Φθινοπωρινού Παρισιού...θέλω να ντυθώ αναλόγως..να μυρίζω αναλόγως...και δε θέλω να βιαστώ...

σήμερα αν με κάνεις ασπρόμαυρή θα αρχίσω να σου τραγουδάω:

Je ne veux pas travailler
Je ne veux pas déjeuner
Je veux seulement t'oublier
Et puis je fume...

αν το "ΑΝ" εκτός από λέξη
κυκλοφορούσε και σε μορφή βολβού...
τότε σίγουρα η άνοιξή του θα έφερνε σεισμό...

είχα βούλιάζει στην άκρη της καρέκλας...
τα γόνατα ακουμπούσαν στο τραπέζι και τα χέρια ήταν δεμένα μπροστά σα να τα κρατούσε στη θέση τους μια λευκή ποδιά ...ξέρεις από αυτές που το εθιμοτυπικό τις θέλει να φοριούνται ανάποδα
μία πεισματική καθήλωση ζωγράφιζε ανάγλυφο το σώμα μου
.

η σκέψη μου είχε σκοντάψει σε μία ευχή...είχε μείνει εκεί με το βλέμμα συντροφιά να βλέπουν την προβολή της με λαχτάρα...
να μείνω εκεί ...έτσι ακίνητη..και να περνάνε οι μέρες και τα χρόνια από μπροστά μου και να μη τους δίνω σημασία μέχρι να συνηθίσουν την εικόνα και να πάψουν να της φωνάζουν ζωή...

γιατί ένα τηλέφωνο μπορεί να σου ταράξει τις λέξεις που πάνε να ψιχαλίσουν και να ξηράνει τα χείλη...

βήματα..ώρα για την εκπλήρωση της ευχής...ακίνητη εσύ ..ακούς?ακίνητη...

απάτη...
προδοσία...μία τιποτένια μετακίνηση
για κάποιο λόγο σε τέτοιες στιγμες το μικρό μου δάκτυλο γίνεται αρχηγός του κορμιού και με ξεκουνά
"όλα λειτουργούν φυσιολογικά...προχώρα"...

και ΄κουνήθηκα ολόκληρη και άρχισαν τα γέλια και το σχόλασμα...

και η σκέψη είχε στρέψει την πλάτη της υποτιμητικά στο βλέμμα...και το βλέμμα υποκρινόταν φυσιολογική ματιά....
και στο δρόμο ο κόσμος βούιζε..και τα βήματα τους αγκαλιάζονταν με το δικό μου σε έναν ήχο που δεν έβρισκε ρυθμό...ο γνωστός χορός που διαλέγεις πλευρά και αλλάζεις παρτενερ...

και έφτασα σπίτι..το κλειδί μόνο του μουρμούρισε τέλος για σήμερα και η ατμόσφαιρα ζητούσε καπνό με ζεστασιά φιλιού..δεν την απογοήτευσα...δε θα μπορούσα...

ραδιόφωνο...everything will flow...ο φύλακας άγγελος μου είναι dj..χρόνια το λέω ..και να τος πάλι με τον δικό του τρόπο...χαμόγελο έγχρωμο για τώρα και η μουσική στο τέρμα...μετά...ποιος ξέρει...

"...τώρα φίλες μου τσιγαρίζουμε με ήλιο που έχουμε μαζέψει από τον Αύγουστο ,
λίγο, ίσα ίσα να ροδίσει
σβήνουμε με ψιχάλες Σεπτεμβρίου ,
το αφήνουμε να κρυώσει με δροσιά Οκτωβρίου ,
και το σερβίρουμε με στόλισμα κίτρινων φύλλων Νοεμβρίου.
Το σερβίτσιο επίσημο και διάφανο με ευχές Δεκεμβρίου...
ένδυμα βαρύ Ιανουαρίου ... εχμμ ένδυμα ελαφρύ Ιανουαρίου...εχμμ ένδυμα ανοιξιάτικο...εχμμ ένδυμα Φθινοπωρινό..."

διαφημίσεις...

χτες το βράδυ με παίρνει τηλέφωνο η Α. έξαλλη.
"16 και 3 γυναίκες κούκοι... "
"Α. τι λες?"
"στον Γ παιδί μου που πήγαμε , 8 ζευγάρια το καταλαβαίνεις?"
θυμήθηκα που προχτές είχα πάει στη Ε. για τη γιορτή της και ήταν πάλι ζευγαρομάζωξη μόνο που υπήρχαν και τα μικρά θαύματα του ζευγαρώματος..οικογενειακή φάση με όλους να λένε για τα παιδιά τους και γω να διαβάζω παραμύθια με τη νεαρότερη της παρέας ενώ το έτερο ζευγάρι άνευ βέρας χάζευε tv μη τους πάρει η μπάλα...
"θυμάσαι που σου έλεγα ότι θα πάω να μάθω tango?"
"εσύ και τα τρελλά σου , λες και δεν έχεις τι να κάνεις"
"άκου ρε , μιλούσα με την Ο. και μου είπε ότι σε μία σχολή χορού δέχονται μόνο ζευγάρια για εκμάθηση tango για να μη γίνονται μπερδέματα λόγω του αισθησιασμού του πράγματος..τώρα και πόρτα ... πείτε μου την συναισθηματική σας κατάσταση να σας πω αν μπορείτε"

η όλη συνομιλία κατέληξε σε τρελλά γέλια και διαπιστώσεις με άδειο το κρεββάτι δίπλα αλλά με ένα ακουστικό που γαργάριζε και πετούσε ατάκες πολυβόλου...όταν τελείωσε πιά το παραλήρημα και κοίταξα γύρω μου ήμουν τόσο ήρεμη...αγκάλιασα το μαξιλάρι , χάιδεψα την cookie και απλώθηκα στο ημίδιπλο....

κάποιες φορές είσαι μόνος και το χρειάζεσαι...δεν είναι κακό...και αν κάποιοι σε ζορίζουν δε το κάνουν από hobby ...άλλοι νοιάζονται για σένα , άλλοι σκέφτονται διαφορετικά , άλλοι δε σκέφτονται καθόλου , όλα μέσα στο λουνα παρκ που παίζουμε είναι ...

σμάκια

βάλε χρώμα λογικής στα χείλη και κατάπινε πραγματικότητες..μεγάλες γουλιές..να πνίξεις κάθε λέξη..

γίνε τρικυμία και σβήσε ότι τώρα απειλεί τη σιωπή σου....

όταν το παρελθόν σου χτυπήσει την πόρτα ,
μην ανοίξεις αμέσως...
για σύνθημα και παρασύνθημα ρώτα αυστηρά ...
αν το πει σωστά ,
σφάλισε διπλά...
και τρέχα , τρέχα με φόρα μακρυά

κινδυνεύεις ακόμα μικρό μου

20% λιγότερο αυθόρμητη
60% λιγότερο ανέμελη
40% λιγότερο εύθραυστη
85% λιγότερο αλάνθαστη

ο καιρός των εκπτώσεων έφτασε…
Η εκποίηση πλησιάζει …

το μοίρασμα του ιδρώτα
το θέλω άδικο...
ανταγωνισμός με βάθος εφηβείας..
σου δίνω τα φτερά
κάνε με να πάψω να υπάρχω

και είμαστε τόσο λίγοι που πάντα ερωτευόμαστε το αδύνατο για να έχει δικαιολογία η άδεια μας αγκαλιά και γέμισμα το άδειο μας κεφάλι

και αποφεύγουμε τόσο την αλήθεια μας
που πάντα χρησιμοποιούμε δεύτερο ενικό ή πρώτο πληθυντικό...στα λεγόμενα και γραφόμενα μας...

"εσύ το κάνεις όχι εγω..."
"μαζί είμαστε σε αυτό το παιχνίδι όχι μόνος μου..."

έλα πάμε να προλάβουμε την επόμενη προθεσμία...ξέρω σου αρέσει να κάθεσαι στον καναπέ και να κλαις την μοίρα σου αλλά δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο...
θέλω να κατακτήσω τον κόσμο σήμερα

Το μπροστινό αυτοκίνητο πέταξε ένα πυροτέχνημα μα εγώ πρόλαβα να κάνω ευχή πριν στις ρόδες μου ξεψυχήσει. Αστερισμός camel ή κάτι άλλο δε μου έκανε διαφορά άλλωστε πάντα έδινα δικά μου ονόματα στ’ άστρα..
Στο μυαλό μου 'ρθε το παιχνίδι που παίζαμε πριν λίγο με ένα φίλο. Έπαιρνε διάφορα βλέμματα και το κάθε ένα κάλυπτε μία σκέψη του για μένα.. Έπρεπε να διαλέξω βλέμμα…
«αυτό , αυτό είναι»
χαμόγελο
«έλα Β. τι σημαίνει»
«είσαι στα σύννεφα και κολυμπάς , φτιάχνεις παιχνίδια »
χαμόγελο ξανά…στα σύννεφα να κολυμπώ …
Και να φανταστείς ότι το πρωί βάφτηκα με χρώματα καταιγίδας και ορκιζόμουν ότι θα πιάσω τη σακούλα με τα γράμματα και θα αρχίσω να λιθοβολώ όπου βρω θερμότητα..
«θα τους πάρει όλους ο διάολος » σκεφτόμουν και μετά λυπόμουν και αυτόν και μένα και τους όλους και δυνάμωνα κι’άλλο τη μουσική…
μέχρι που δεν είχε πιο πάνω η ένταση … και τα νέα ήταν καλύτερα…
και σήμερα δεν έκλαιγε … και προσποιηθήκαμε όλοι ρουτίνα …
κάποιες φορές είναι τόσο γλυκιά η ρουτίνα…

όποια λέξη και να πεις ....
την αγωνία της δεν φτάνει ...

σιωπή...

πάντα μου άρεσε η ζωγραφική...
πήρα λοιπόν μολύβι και χαρτί
και αρχισα να γράφω...

ΜΗ

ντύνεις ποτέ σκέψεις με λέξεις βραδυνές
ζωντανεύουν ...
στοιχειώνουν το μυαλό ...
τύλιξε τες με κάτι πιο ενάλαφρο
αν στη θέρμη τους στοχεύεις...
μια διάφανη υπόσχεση πρωινού φωτός ...
να τρομάξουν...
να φύγουν ....

πρόσεχε παιδί μου ...
μη παίζεις με τα ξωτικά...
αν στα μάτια τους πρώτα , δε μάθεις να κοιτάζεις...

Πριν 8 χρόνια νομίζω, έτυχε να έρθει ένας τύπος στην τότε παρέα..δεν θυμάμαι ούτε όνομα , ούτε πρόσωπο , το μόνο που θυμάμαι είναι ότι όποτε ήθελε να αναφερθεί σε μένα έλεγε "-εκείνη η κοπέλα που την απαγάγουν οι εξωγηίνοι" μου φαίνοταν αστείο και χαμογελούσα...

8 χρόνια μετά από το πρωί στη δουλειά με χέρια λερωμένα , μόνη σε όλο το κτήριο ,
με δυνατά τη μουσική , λογαριάζω τις συνέπειες του να διαπράττεις το έγκλημα
"εκτός τόπου και χρόνου"

δε βαριέσαι... τουλάχιστον βελτιώνομαι...(κάθε φορά και μεγαλύτερη η απάτη..)

Όλη μας η ζωή ημερομηνίες.. Σταθμοί να κατέβουν κάποιοι επιβάτες..να ανέβουν άλλοι ..προθεσμίες , μαθήματα , ημέρες , ώρες , ακρίβεια λεπτού , ψυχαναγκασμός δευτερολέπτου.
Είναι φορές που στήνεις όλο σου το παρόν με στόχο μια συγκεκριμένη ημερομηνία.. στροβιλίζουν εντυπώσεις γύρω μα δε σε νοιάζει γιατί έχεις το δικό σου «πολύτιμο» στο μυαλό.. ένα χαρτί σε πάκο άλλων ..ένα χαρτί με έναν αριθμό πάνω…
Η ημέρα που περιμένεις …
Κρυφός ο αριθμός , θολός. .μόνο ο μήνας ξεκάθαρος…
Και ξαφνικά ..μαθαίνεις…
Και όλα όσα στροβίλιζαν βγάζουν επιφώνημα και πέφτουν κάτω…
παρέα φύλλων σε γαϊτανάκι ανέμου όταν αυτός βαριέται και σταματάει το παιχνίδι…
Η λαχτάρα γίνεται γρανίτα τρόμου και χαράς…τα χέρια σφίγγουν…νιώθεις πως μεγάλωσες σε ένα λεπτό…και κοιτάς γύρω..
Πόσα έκανες , πόσα θα αφήσεις , ο δρόμος που ποθούσες και τώρα θα διαβείς…

Όλη μας η ζωή ημερομηνίες.
Κάποιες επέτειοι καλών , κάποιες κακών , κάποιες για να ορίσουν το τέλος , κάποιες να χαράξουν μια αρχή…

Αρχή ... όλων όσων ήθελα...έχω παγώσει...

"γιατρέ μου δεν είμαι καλά..έχω κατάθλιψη τελευταία.."
"χμμμ...για να δω...ναι ναι εδώ αναφέρει την περίπτωσή σας..λοιπόν αγαπητέ...μου επιτρέπεις να σου μιλάω στον ενικό έτσι?"
"φυσικά"

"ζωγράφισε μια θάλασσα και σπρώξε τα καράβια προς τα κει που μοιάζει άκρη τραπεζιού..το ένα έτοιμο να πέσει , το άλλο σταθερό , το τρίτο άστο, όπως προσγειωθεί στη ζωγραφιά...
διώξε από μέσα τους , όλους τους ναύτες και πασπάλισε το τοπίο με κάτι σαν ομίχλη...
βάλε τώρα στο ένα ευχές , στο άλλο φόβους , στο τρίτο παρελθόν...

αν σου χαμογελάσει μια μικρή , χαμογέλασε πίσω και συ...

βάλε και έναν ήλιο στο τοπίο να σε γαργαλάει με ακτίνες μέχρι να κλείσεις τα μάτια από το γέλιο...

τύλιξε τη σκέψη σε χαρτί και κάπνισε την μέχρι τέλους..."

"μα γιατρέ τι είναι όλες αυτές οι ανοησίες...πληρώνω ξέρεις"

"πληρώνεις για να τα ακούς αντί να πάς μια βόλτα στην παραλία να τα δεις να ηρεμήσει η ψυχούλα σου ανθρωπέ μου..τέτοιοι άνθρωποι είμαστε.. αγοράζουμε εικόνες στατικές γιατί κατα βάθος τα μάτια μας δεν αντέχουν τη ζωή..και ξέρεις και κάτι ακόμα?"

πόρτα...κλείσιμο δυνατό...

"ήμουν σίγουρος..."

Είχα πολύ καιρό (ούτε θυμάμαι την τελευταία φορά ) να πάρω τόσο νωρίς το δρόμο του γυρισμού για το σπίτι…
Φλέρταρα με την ιδέα να ντυθώ αλητάκι και να σουλατσάρω στην παραλία με ύφος κοπάνας από την τέταρτη ώρα…
Κυρία όμως.. πήρα το αυτοκίνητο και άρχισα να οδηγώ με πρόσωπο τύπου πάω διακοπές…γυαλιά ηλίου , κατεβασμένα παράθυρα , ραδιόφωνο και ένας δρόμος που μου φαινόταν ξένος με ήλιο. . από εδώ έρχομαι κάθε μέρα?

Και η πόλη φαινόταν τόσο διακριτικά ήσυχη…
Σα να φοβόταν να ανασάνει μη διακόψει το ονειρικό μου ταξίδι…
Σπίτι γρήγορα πριν πέσει το ηλιοβασίλεμα πάνω μου και γίνω παλέτα …μετά άντε να με μαζέψεις …

όταν μια μέρα σου στέλνει μόλις βγεις από την πυλωτή έναν παρανοϊκό με φόρα στο ρεύμα σου και στο παραλίγο φρενάρει το αγκάλιασμα...δεν είναι υπόσχεση φιλιού...είναι υπόσχεση Σκωτσέζικου ντουζ...(από τις λίγες που πραγματοποιούνται)

σουφρώνω χείλη , φρύδια , μύτη

σταυρώνω χέρια , πόδια

αγκαλιάζω λικέρ ,καπνό , cookie

και περιμένω...

θα περάσει ...ας περάσει

P.s. μόλις το λικέρ έγινε ένα με το χαλί ούτε αυτό δεν άντεξε ...

Στη Λέσβο , λίγο έξω από τον κόλπο της Γέρας υπάρχει ένας μεγάλος βράχος δίχως κορυφή...το πλατύ άνω μέρος του φιλοξενεί ένα εκκλησάκι...

κανείς δε ξέρει ποιοί, πώς και γιατί έκτισαν αυτό το εκκλησάκι...

το νησί του Αϊ-Βασίλη ..έτσι λέγεται ...το έμαθα τώρα τα Χριστούγεννα και τρελλάθηκα..έβαλα φίλο να μου υποσχεθεί ότι θα με πάρει βαρκάδα το καλοκαίρι εκεί να βρώ τον Άγιο όταν θα κάνει ηλιοθεραπεία να του πω πως πάντα του άφηνα γλυκό κάτω από το δένδρο αλλά η γιαγιά πήγαινε και το έτρωγε...και πως μια φορά έβαλα το παλτό της , πήρα έναν κώδικα που και γω δεν ξέρω πως βρέθηκε σπίτι και μάζεψα ολη την οικογένεια να τη δικάσω...αλλά ο κώδικας δεν είχε κανένα άρθρο΄σχετικό και ο δικαστής ήταν πολύ μικρός για να ελιχθεί...η δίκη ακυρώθηκε...φέτος όμως που πήγα στη γιαγιά είδα στην πόρτα της ένα πιατάκι με ένα μελομακάρονο "τι είναι αυτό βρε γιαγιά?" "ε...για τον αϊ-Βασίλη"
(μήπως τελικά η τότε δίκη είχε συνετίσει τον κατηγορούμενο?)
και να του πώ όλες τις μυστικές μου ευχές για φίλους και αγαπημένους αλλά και για όλο τον κόσμο γιατί τα αστέρια με απογοήτευσαν τα τελευταία χρόνια...

Στη Λέσβο , λίγο έξω από τον κόλπο της Γέρας...
υπάρχει ένας βράχος με ένα εκκλησάκι..κανείς δε ξέρει ποιοι , πώς και γιατί το έχτισαν ...
αλλά εγώ ξέρω...
η ελπίδα σου , η ελπίδα μου , οι ελπίδες όλου του κόσμου ήθελαν ένα μέρος να παραθερίσουν μέχρι τις επόμενες γιορτές..ένα ξενοδοχείο με θέα το γαλάζιο ...να ανοίγει το μάτι , να καθαρίζει η καρδιά...

να αλμυρίσουν τα όνειρα , να ψηθεί η πίστη ...
εκεί στο βράχο

μπότες , μποτάκια , αθλητικά , επίσημα ,
φούστες , παντελόνια , τσάντες , σακίδια , laptop, κινητά , hands free , ταχί , αυτοκίνητα , τρέχα να προλάβεις , μη σταματας με πορτοκαλί , τι κορνάρεις ρε καραγκιόζη , πρόσεχε τη γιαγια που σηκώνει το μπαστούνι , όχι πάλι έργα ...λάθος στενό ... πάρε ένα φυλλάδιο για τη σωτηρία του κόσμου , έλα στην διαδήλωση αύριο ,κοπελιά το ονοματάκι σου , καλέ μη με σπρώχνεις που βρίσκεσαι , πάμε για καφέ , δεν προλαβαίνω , έχω μάθημα , έχω δουλειά , έχω νεύρα ,έχω κέφια , είμαι παντρεμένη αλλά τα έχω με τον γκόμενο της κόρης μου , έχω παχύνει , έκανα καράφλα , τον θέλω , την θέλω , τελειώσαμε , έχω 5 παιδιά και ήλιο αλλά δεν έχω μοίρα , να σου πω τη μοίρα σου , θα προλάβω , θα αντέξω , δεν αντέχω , δεν προλαβαίνω , ένα τσιγάρο , έπλυνα τα δοντια μου πριν φύγω απο το σπίτι?

Βρε καλώς τα παιδιάαααααααααααα...

κάποιες φορές...

έτσι απλα...

ή απλά τυχαία...

μαλακώνει η διάθεση ... χαμογελάς στην κάμερα του βενζινάδικου σα star

και βλέπεις στους φίλους που σε στεναχώρησαν την εκτίμηση και αγάπη που πάντα υπήρχε...

κάποιες φορές ...
δεν σε πειράζει που αύριο θα ακούσεις πάλι το τρίξιμο της γνωστής καρέκλας ...

κάποιες φορές

έτσι απλά η τύχη σε ηρεμεί και σε κανει να χαμογελάς ....

και κάποιες φορές απλά φλερτάρω με την υπερβολή ...
καλημέρα στα μουτράκια :)

συγνώμη...

χρόνια πολλά...

Ας συνεχίσουμε λοιπόν να διακοσμούμε τα κλουβιά μας...
σώματα , σπίτια , αναμνήσεις...

Μέχρι να βρούμε την άκρη που ποθούμε...

μη μου ταράζεσαι ... σαλιγκάρια είμαστε και μεις...
(ερμαφρόδιτα μνημεία των εικόνων που πρέπει να κατακτήσουμε)

μέχρι να σπάσει το κέλυφος...να γίνουμε ευάλωτοι...χωρίς κρυψώνα..χωρίς κλουβί

εδώ σε θέλω...

κάνω τους στίχους μου φυστίκια
και φτύνω το φλούδι στις γραμμές

θυμάσαι τι μου'λεγες παππούλη?
"ν'αντέχεις τις σιωπές"

έλα εσύ τώρα και σιώπα
σ΄ένα δρόμο σαν κι'αυτό

παιδί ακόμα στο'πα
δε ζηλεύω το ορθό

παιδί ακόμα λέω
τη σιωπή μου δε βαστώ...

το έμαθα καλά...
έκλεισα τα μάτια μου και τυφλά έμαθα κάθε του λεπτομέρεια...
έγλυψα τη σκέψη του και μύρισα τους φοβου του...
άκουσα κάθε βήμα παρέκκλισης από τους στόχους-όνειρα...
αποκοιμήθηκα στη θέα του και το άφησα να με παρασύρει...
το μόνο που μένει...
να το πολεμήσω...

Στις διαδρομές μου συναντάω συχνά αυτές τις πινακίδες...
Όσο και αν κάτσω σε έναν τόπο ..(μια μέρα , μία βδομάδα , ένα χρόνο..) η επιστροφή δίνει την εικόνα του play μετά το pause...
ο μόνος αμήχανος και αδέξιος παίκτης εγώ..προσγειώνομαι σε μια πραγματικότητα που είχα παγώσει για λίγο και όσο και αν εξελίχθηκε με δέχεται με θέρμη



Αύριο πρωί πατάω το pause στο νησί και το play στην καθημερινότητα..
Είναι αστείο..από το αεροδρόμιο κατευθείαν στη δουλειά...και τεμπέλιασα τοοοοοόσο
Λοιπόν τυπάκια έρχομαι