80g's stories

Όταν βρίσκομαι στο νησί μου κάτι μου συμβαίνει...

Όλο τον καιρό βρίσκομαι πίσω από μία πανοπλία που με δυσκολεύει σε κινήσεις και ανάγλυφα του προσώπου...με προστατεύει όμως από τη φθορά της ρουτίνας...
αίσθηση κατσαρίδας που μπορεί όλοι να την κυνηγούν αλλα εκείνη τα καταφέρνει..τις μισώ τις κατσαρίδες ...σε σημείο που δε μπορώ ούτε να τις σκοτώσω....

Όταν όμως πατάω το πόδι μου στο νησί...
Δε χρειάζονται πανοπλίες εδώ...η απλότητα των πραγμάτων που ξεγυμνώνει σώματα και ψυχές...σαστίζω κάθε φορά με το πόσο απλά μπορεί να γίνουν τα πράγματα ...
Εδώ βρίσκονται οι παιδικοί μου φίλοι..Ατομα που μπόρεσαν και άκουσαν ότι πιο άσχημο έχω σκεφτεί και έμειναν δίπλα μου..έμειναν ναι...πώς γίνεται αυτό πες μου...

Μόνο εδώ μπόρω να κοιτάξω κατάματα κάποιον που μόλις μου σύστησαν και μου αρέσει...απλά να κοιταζόμαστε χωρίς να μιλάμε και να μη νιώθω την ανάγκη να τραβήξω το βλέμμα...

δεν κρύβομαι εδώ...
η ασφάλεια του να είμαι εγώ χωρίς μουτζούρες και στολίδια...χωρίς ιδιότητα επιστημονική...χωρίς τίποτα...

Τα καλοκαίρια με τα sleeping bag στην αγκαλιά και τις κιθάρες τραβάμε στις παραλίες και ανάβουμε φωτιές...ποια προσευχή πες μου μπορεί να φτάσει πιο κοντά στον ουρανό από αυτή εδώ τη στιγμή ...καμμια...μπουκάλια ούζου άδεια γεμάτα βότσαλα να συνοδεύουν τις ξεκούρδιστες κιθάρες μας και το φεγγάρι να μας καλεί για αγγαλιές σε μιά μαύρη θάλασσα .
Κάθε χρόνο πιο μεγάλοι και κάθε χρόνο εκεί ..στο ίδιο σημείο ..ένα τάμα ανείπωτο που όμως κανείς δε ξεχνάει...

τη λατρεύω τη θάλασσα...είναι ό,τι πιο γοητευτικό έχει να επιδείξει η φύση σαν έκθεμα στους εξωγήινους...και ας μην έχει δικό της χρώμα..ας το παίρνει από τον ουρανό..γυναίκα είναι και ερωτοτροπεί..καλά κάνει...

τι με έπιασε...κάπου ήθελα να τα πω...και έτσι απλά ασυνάρτητα χωρίς συνέχεια σκέψης χωρίς σημεία στίξης χωρίς τίποτα τα άφησα να φύγουν να έρθουν να γεμίσουν τούτη εδώ τη σελίδα ...

...