80g's stories

Πάντα ή σχεδόν πάντα όποτε ένιωθα την ανάγκη να γράψω κάτι απλά έπαιρνα το χαρτί ή άνοιγα τον υπολογιστή και οι λέξεις έτρεχαν σαν κυνηγημένες από το μυαλό μου στη κενή σελίδα...Τόσο γρήγορα που ήταν αδύνατο να της παρακολουθήσει το μάτι μου..το κείμενο κάθε φορά μια έκπληξη..το αποτέλεσμα της αφήγησης εκείνου του ξωτικού που κατοικεί στο μυαλό μου...
τίτλος δεν υπήρχε ποτέ.. δε χρειάστηκε...
σήμερα όμως...
ήταν μία μέρα σαν όλες τις άλλες (ή τουλάχιστον έτσι φαίνονταν)
Τα σκουριασμένα μάτια άνοιξαν με ήχους γκρίνιας και το σώμα αναζητούσε το γνωστό μυστικισμό της σχέσης καφέ και πρωινού τσιγάρου...μετά δουλειά , διακυμάνσεις διάθεσης , αλληλεπιδράσεις απόψεων , επιστροφή...
χαλάρωση και ώρα για παραμύθι...
σιωπή...
ήμουν σίγουρη πως σήμερα θα ήταν καλή η ιστορία.Από το απόγευμα έρχονταν στα αυτιά μου η φράση "αδιάβροχα φτερά"
Νόμιζα ότι ήταν η αρχή άλλης μιας διήγησης , ανυπομονούσα να φτάσω σπίτι να ακούσω τη συνέχεια αλλά μάταια...
μόνο αυτό ...
"αδιάβροχα φτερά"...
σαν αυτά των πουλιών ..αυτών των παντοδύναμων που φτάνουν παντού , σαν αυτά της σκέψης που δε λογαριάζει σπίτι ή δουλειά..
αδιάβροχα φτερά σαν αυτά που σου προσφέρει η αγκαλιά ενός δικού σου που μπορεί να μη σε δένει τίποτα άλλο μαζί του εκτός από το πάθος για ζωή..αδιάβροχα φτερά σαν το ημερολόγιο του μαξιλαριού σου , κάθε δάκρυ που πέρασε και άφησε το αποτύπωμα μια ημέρας.
Αδιάβροχα φτερά σαν αυτά που χρειαζόμαστε τους καιρούς της συννεφιασμένης διάθεσης...
"αδιάβροχα φτερά "
δύο λέξεις με χίλιες και άλλες τόσες ιστορίες από πίσω τους ...
να λοιπόν που κάμμία φορά τα παραμύθια δεν χρειάζονται σελίδες για να θρονιαστούν
αρκεί μια γωνίτσα στη γραμμή...